- 35. گناه صغيره و کبيره
هرگونه مخالفت با امر خداوند تبارک‌و‌تعالی، گناه است و هر گناهی، از آن جهت که مخالفت با فرمان خدای بزرگ است، گناهي بزرگ و کبیره محسوب می‌شود. بنابراین نزد اهل معرفت و سالکان الی‌الله، گناه کبیره و صغیره معنا ندارد و مطلق گناهان، بزرگ محسوب شده و توبه را بر انسان واجب می‌کند. هرچند برخی از معاصی به سبب زشتی بیش از اندازه، به گناه کبیره مشهور شده‌اند و این شهرت، ذاتی نیست، بلکه نسبی است و در مقایسۀ آثار گناهان نسبت به یکدیگر، پدید آمده است؛ مثل این‌که نگاه به نامحرم نسبت به تماس با نامحرم، صغیره است و تجاوز، نسبت به تماس با نامحرم، کبیره می‌باشد.
افزون بر این، اگر گناهی نسبت به سایر معاصی بسیار کوچک باشد، با انجام پی‌درپی و اصرار بر ارتکاب آن، دیگر صغیره نیست. چنان‌که گناه کبیره، با توبه، دیگر کبیره نیست. امام صادق(ع) فرمودند:
«لَا صَغِيرَةَ مَعَ الْإِصْرَارِ وَ لَا کَبِيرَةَ مَعَ الِاسْتِغْفَارِ»[1]
1 . کافى، ج 2، ص 288
