- حکمت خلقت انسان
پروردگار عالم هنگام خلقت انسان، به ملائکه خطاب فرمود که می‌خواهم خلیفه و جانشین خودم در این جهان را خلق کنم:
«وَإِذْ قَالَ رَبُّكَ لِلْمَلَائِكَةِ إِنِّي جَاعِلٌ فِي الْأَرْضِ خَلِيفَةً»[1]
و آن‌گاه كه پروردگارت به فرشتگان گفت:
من در زمين جانشينى خواهم گماشت.
ملائکه، عالِم و فهمیده‌اند، به خصوص که برخی از آنان، از چنان سعۀ وجودی والایی برخوردارند، که لیاقت تحمّل وحی الهی را دارند؛ از اين‌رو دریافتند که اگر انسان خلق شود، مفسده ایجاد می‌کند و باعث کُشتار هم‌نوع می‌شود. به عبارت دیگر فهمیدند که بُعد مادی انسان، او را به مخالفت با خداوند و ارتکاب گناه وادار می‌کند. از این جهت به درگاه ربوبي عرض نمودند: خدایا اگر تو طالب تسبیح و تحمیدی، ما تو را تسبیح و تحمید کرده و عبادت تو را به‌جا می‌آوریم.
گناهی هم از ما سر نمی‌زند، چون ما آن بُعد مادی را نداریم. خطاب شد:
«إِنِّي أَعْلَمُ ما لا تَعْلَمُونَ»[2]
من آن چیزی که شما نمی‌دانید را می‌دانم.
ملائکه ساکت ماندند، ولی بَعد خداوند متعال به آنان فهماند که من کسی که فقط تسبیح و تحمید و عبادت کند، نمی‌خواهم. به تعبیر حضرت امام خمینی!: مقدّس نمی‌خواهم، بلکه آدم می‌خواهم و لذا حضرت آدم(ع) را خلق فرمود.
[1]و 2. بقره / 30
