- روزه
>مسأله 247< روزه که در ماه مبارک رمضان واجب است، آن است که انسان با نیّت روزه گرفتن، از چیزهایی که روزه را باطل می‌کند پرهيزکند. و نيّت يعنى توجّه به عمل براى اطاعت فرمان خدا، و لازم نيست به زبان جاری شود یا از قلب بگذرد.
>مسأله 248< هفت چیز در صورتی که عمدی انجام شود، روزه را باطل می‌کند. ولی اگر از روی جهل یا سهو باشد، روزه باطل نمی‌شود. آن هفت چیز عبارتند از:
1- خوردن و آشامیدن، حتّی فرودادن غذاهای ریز مانده در بین دندانها؛
2- رسیدن دود و غبار و بخار به‌حلق، حتّی سیگار کشیدن؛
3- جماع، ولو انزال نشود؛
4- استمناء، ولو با جماع نباشد؛
5- قی کردن عمدی، ولو مجبور باشد؛
6- اماله کردن، گرچه مجبور باشد؛
7- باقی ماندن بر جنابت تا اذان صبح.
>مسأله 249< فرو بردن سر در آب، گرچه عمدی هم باشد، روزه را باطل نمی‌کند. ولی بهتر است روزه‌دار تمام سر را یک دفعه در آب فرو نکند.
>مسأله 250< دروغ گفتن نظیر غیبت و تهمت، گرچه حقیقت روزه را از بین می‌برد و گناه بزرگی دارد، مخصوصاً گناه دروغ بستن و تهمت زدن به خداوند و پیامبر$ و ائمۀ طاهرین(، ولی روزه را باطل نمی‌کند.
>مسأله 251< تزريق آمپول یا سرُم، روزه را باطل نمی‌کند. همچنین استعمال اکسیژن براي اشخاصی که به تنگی نفس مبتلا هستند، مبطل روزه نیست.
>مسأله 252< اگر کسی در شب ماه مبارک رمضان جنب شد، باید قبل از اذان صبح غسل کند و اگر نمی‌تواند، باید تیمّم کند و اگر نتوانست تیمّم کند و عمداً با جنابت وارد اذان صبح شد، روزۀ او باطل است. ولی اگر سهواً یا جهلاً یا عذراً بدون غسل یا تیمّم وارد اذان صبح شد، اشکال ندارد. و اگر چند روزی جنب بوده و می‌دانست که جنب است و روزه گرفت، روزه‌های او صحیح است.
>مسأله 253< اگر کسی در روز محتلم شد، روزۀ او صحیح است. ولی اگر زن حائض شد، ولو نزدیک غروب، روزۀ او باطل است.
>مسأله 254< اگر کسی عمداً روزۀ خود را باطل کند، باید علاوه بر قضا نمودن آن، کفّاره بپردازد. یعنی شصت روز روزه بگیرد که سی و یک روز آن پشت سر هم باشد و یا شصت نفر فقیر را اطعام کند و اگر قدرت بدنی و قدرت مالی ندارد، کفّاره لازم نیست.
>مسأله 255< اگر کسی به واسطۀ عذری نتواند روزۀ رمضان را بگیرد، باید قضای آن را بگیرد. ولی اگر به واسطۀ همان عذر یا هر عذر دیگری، تا رمضان سال بعد نتواند قضا کند، آن روزهها قضا ندارد. و اگر قدرت مالی دارد باید برای هر روزه، 750 گرم گندم یا قیمت آن را به فقیر بدهد.
>مسأله 256< روزه بر زن باردار و يا زنى كه بچّه شير مىدهد و روزه براى او يا بچهاش ضرر دارد و نیز افراد تازه بالغ که روزه برای آنان مضر است و اشخاص پیر و ناتوان که قادر به روزه‌داری نیستند، واجب نيست و چنانچه این افراد تا ماه مبارك رمضانِ بعدى قدرت بر گرفتن روزهها نداشته باشند، قضا هم ندارد.
>مسأله 257< كسى كه روزۀ قضا يا روزۀ واجب ديگرى دارد، مىتواند روزۀ مستحبّى يا روزۀ استيجارى بگيرد.
>مسأله 258< اوّل ماه به چند چيز ثابت مىشود:
اوّل: یقین حاصل شود؛ نظیر اینکه خود انسان ببیند.
دوّم: دو عادل شهادت به دیدن ماه دهند.
سوّم: عدّهای که روزه گیرند، ماه را دیده باشند.
چهارم: سی روز از اوّل ماه قبلی بگذرد.
پنجم: مجتهد جامع‌الشّرایط حکم کند كه اوّل ماه است.
>مسأله 259< چون مسألۀ رؤیت هلال از شئون حکومت اسلامی است، سزاوار است مربوط به ولایت فقیه باشد و همه از حکم ولیّ‌فقیه متابعت کنند. در این صورت از بروز اختلاف که ضربۀ بزرگی است، جلوگیری می‌شود.
>مسأله 260< اگر در شهرى اوّل ماه ثابت شود، شهرهاي هم افق يا داراي افق نزديك با آن شهر نيز ثابت مي‌شود؛ نظير همۀ شهرهاى ايران. ولی اگر افق دو شهر نزدیک نباشد، نظیر افق ایران و حجاز، و در یکی اوّل ماه ثابت شود، در دیگری ثابت نمی‌شود.
